сястры Шуры
У гэтым свеце я толькі мінак,
Ты Махно мне вясёлай рукой.
У восеньскага месяца таксама
святло ласкальны, ціхая такая.
У першы раз я ад месяца грэюся,
У першы раз ад прахалоды сагрэты,
І зноў і жыву і спадзяюся
на каханне, якой ужо няма.
Гэта зрабіла наша раўнінная,
Пасоленыя бялізны пяску,
І змятасці чыя то нявіннасць,
І каму то родная туга.
Таму і навекі не схаваю,
Што любіць не асобна, ня паасобку -
Нам адной каханнем з табой
Гэтую радзіму даводзілася.
