цёмнай капэлы, дзе плача орган,
Каля krotkogo лесвіцы!..
Шчасця зямнога мне чужы ўраган:
Я - Анжаліка.
Ціхае спеў гучыць ва ўнісон,
Вокнаў няясныя разводы,
Жыццём маёй авалодалі, як сон,
стройныя скляпенні.
Позірк мой і ў дзяцінстве туды вышмыгваў,
Ён гарадамі змучаны.
Сумны мне гоман і бліскучы зала,
Свет мне - так сумны!
Хтосьці перад Паннай зацепліўся свечку
(Чакае Вылячэнне ль хворая?)
Вось чаму я між вамі маўчу:
Ўся я - іншая.
Салодасных слабасць апушчаных рук,
Ўсялякае гора тут лёгкая мне.
Плюшч темнолиственный абняў як сябар
старыя камяні;
Белыя і ружовыя, нібы міндаль,
Тут заквітнела павітуха ...
Шчасця не трэба. Мне сьвету не шкада:
Я - Анжаліка.
