Ці я не ведаю, што, у поцемкі тыцкаючы,
Давеку не выйшла б да святла цемра,
І я вырадак, і шчасце сотняў тысяч
Не бліжэй мне пустога шчасця ста?
І хіба я не мерюсь пяцігодкай,
ня падаю, ня паднімаюся з ёй?
Але як мне быць з маёй грудной клеткі
І з тым, што усякай коснасці краніце?
Дарма ў дні вялікага савета,
Дзе вышэйшай страсці аддадзены месца,
Пакінута вакансія паэта:
яна небяспечная, калі не пустая.
