Ужо ў архіў смутку здадзены
Апошні вечар новожила.
Акно яму на чамадан
Ярлык крывавы наклала.
Перад ад'ездам страшны знак
Быў самых збораў неминучей
Падзенне люстэркі з папер,
Спаўзае на падлогу бруднай кучай.
Зара ж і на падлозе шкло,
Як на стале прад гэтым, ліжа.
Аб шчасце: нават люстэрка,
Я ім напутствуя ня выжит.
