лейтэнант Шміт

8

Камусьці стала блага.
здавалася, жуть хвіліны
Пашырылася ад Кінбурнам
Да хутароў і фальваркаў
Для mysom tarkanhutom.
пачулася смарканне
Жандараў і ахоўнікаў,
І жылы надзьмуліся жолвями
На лбах у каравульных.
Забыўшы пра статуце,
Конвойныю адставіў
напаўжывыя стрэльбы
І церлі кулакамі
дрыжачыя скулы.
Пры выглядзе гэтай вольнасці
Хтосьці бессправаздачна
Палез ужо за рэвальверам,
Але так і замёр у позе
Прадчування чагосьці,
Падобнага на буру,
З рукой на кабуры.
хваляванне предгрозья
Okutalos uduşem,
Даўно ўжо тым, што ішлі
Аднекуль ад Ольвіі.
І вось ён падняўся.
Сляпой парыў бязмоўя
Сцягнуў гусінай скурай
Тазы і паясы,
І, перапраўлю з дрыготкай,
Як zyabkaya аса,
Па запісах і тэчак,
За пазухі і шапкі
Запоўз пад воласа.
І сапраўды ішла праца
Па зборцы эшафота,
Стаў чутны часты стук
полутораста штук
Raskolebavših змяркання
Пустых сардэчных сумак.

Усе былі папярэджаны,
Але гэта перасягнула разлікі.
“цішэй!” – Крыкнуў нехта,
Ня вынес цішыні.

усе вершы (змест па алфавіце)