Ты ў ветры, галінкай прабіць,
Ня час ль птушкам спяваць,
Ад намоклай вераб'янятка
бэзавая галіна!
У кропель цяжар запінак,
І сад слепіць, як танцаваць,
апырсканыя, закапанный
Мильоном сініх слёз.
Маёй тугою вынянчен
І ад цябе ў шыпах,
Ён ажыў ноччу цяперашняй,
Zabormotal, пах.
Усю ноч у акенца тыркае,
І stavenь drebezzhal.
Раптам дух сырой прагорклым
Па вопратцы прабег.
Пабуджаны цудоўным пералікам
Тых мянушак і часоў,
Абводзіць дзень цяперашні
вачыма анемон.