вакзал, незгаральныя скрыню
расстанняў маіх, сустрэч і расстанняў,
Выпрабаваны сябар і указчыкаў,
пачаць – не палічыць заслуг.
бывала, усё жыццё маё – у шаліку,
Толькі пададзены да пасадкі склад,
І pыshut морда garpiy,
Парамі вочы нам заслаўшы.
бывала, толькі побач усядусь-
І вечка. Prinik і otnik.
бывай жа, пара, мая радасць!
Я скокну зараз, правадыр.
бывала, рассуне захад
У манеўрах непагадзь і шпал
І прымецца шматкамі цапаць,
Каб пад буфера не трапіў.
І глухне свісток паўтораны,
А здалёк паўтарае іншы,
І цягнік мяце па пероне
Глухі многогорбой завеяй.
І вось ужо сутонню невтерпь,
І вось ужо, за дымам ўслед,
Зрываюцца поле і вецер, –
Аб, быць бы і мне ў іх ліку!
